Με την άφιξη του πελαργού, κάθε γονιός, εκτός από τα απαραίτητα της καθημερινότητας των μωρών, στα οποία δεν θα αναφερθώ ονομαστικά, χρειάζεται να φροντίσει και για το… ρεπερτόριο του νανουρίσματος.
Πολλοί καταφεύγουν στη σίγουρη λύση των CDs, κάποιοι άλλοι, με πιο καλλιτεχνική φύση, προτιμούν το… a cappella! Πράγμα που σημαίνει απαλή φωνή και κελαρυστό λόγο. Τα μωρά δεν νοιάζονται καθόλου για τους στίχους του νανουρίσματος, παρά μόνο για τον απαλό ήχο, οπότε μπορείτε να τραγουδήσετε τα πάντα, από τον ύμνο της αγαπημένης σας ομάδας -αυτό εξυπηρετεί τους μπαμπάδες- έως τα γνωστά παιδικά τραγουδάκια.
Το αμέσως επόμενο στάδιο αφορά στο αγαπημένο αντικείμενο των μωρών -φετίχ του ύπνου τους- το οποίο περιλαμβάνει από πιπίλες, πανάκια, κουβερτούλες μέχρι κουκλάκια. Τα δικά μου μωρά προτιμούν τα ζωάκια. Το γνωστό λιονταράκι Σίμπα και το σκιουράκι Τσιπ, μετά του αδερφούλη του Ντέιλ, είναι (ή μάλλον ήταν) οι… φίλοι του ύπνου τους. Ακολουθώντας, λοιπόν, τη γνωστή ρουτίνα των μωρών, η οποία περιλαμβάνει μπάνιο, φαγητό, νανούρισμα και στη συνέχεια ύπνο, οι γονείς χωρίζονται σε δύο κατηγορίες: στους τυχερούς, των οποίων τα παιδάκια κοιμούνται εύκολα κι αμέσως, και στους άτυχους, των οποίων τα μωρά απλά δεν κοιμούνται!
Εγώ ανήκω στους άτυχους! Ούτε τα μπάνια, ούτε το απαλό φως, ούτε τα νανουρίσματα απέδωσαν ποτέ τα αναμενόμενα. Είτε ακολουθούσα στρατιωτική πειθαρχία με τις ώρες του ύπνου, είτε τα άφηνα να κουραστούν, ώστε να κοιμηθούν σαν πουλάκια, εν τέλει για τα μωρά μου δεν είχε κάποια διαφορά. Κοιμούνταν πάντα με… χρονοκαθυστέρηση και ξυπνούσαν συχνά κατά τη διάρκεια της νύχτας. Οπότε, όπως αντιλαμβάνεστε, δεν έχω κάποια επιτυχημένη «συνταγή» προετοιμασίας ύπνου, για να μοιραστώ μαζί σας, ώστε να σας διευκολύνω.
Η μόνη συμβουλή που έχω, για να σας βοηθήσω, είναι να σας πω ρητά και κατηγορηματικά, ποτέ μα ποτέ να μην πάρετε μαζί σας για βόλτα, έξω από το σπίτι, τους…φίλους για τον ύπνο των παιδιών σας. Εάν αναγκαστείτε να το κάνετε, πηγαίνοντας κάποια εκδρομή, τοποθετήστε τους σε μια βαλίτσα, την οποία θα ανοίξετε μόνο όταν φθάσετε στον προορισμό σας. Με αυτόν τον τρόπο δεν θα βρεθείτε ποτέ στη θέση μου όταν χάσαμε τον Τσιπ -μπορεί να ήταν και ο Ντέιλ δεν είμαι σίγουρη, καθότι ήταν πανομοιότυποι- σε κάποια στάση της διαδρομής μας προς τη Χαλκιδική, οπότε κάναμε το υπόλοιπο ταξίδι υπό τους ήχους των σπαρακτικών κραυγών του γιου μου, οι οποίες επαναλαμβάνονταν σε όλο το τετραήμερο και τις οποίες δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε, καθώς δεν βρήκαμε πουθενά να αγοράσουμε παρόμοιο κουκλάκι. Εκείνη την εποχή πίστευα ακράδαντα ότι είχα, άθελά μου, δημιουργήσει ψυχολογικό τραύμα στο παιδί μου!
Πλέον το έχει ξεχάσει, όμως εγώ συνεχίζω να νιώθω ένοχη όταν μερικές φορές αναρωτιέται πού να βρίσκεται άραγε το άλλο σκιουράκι, αφού… «τα αδερφάκια πηγαίνουν πάντα μαζί, καλέ μαμά».