«Τα μικλά κορικιάκια…»

Στην τρυφερή ηλικία των τριών ετών, η παιδίατρος μάς πρότεινε μία πρώτη αξιολόγηση για τα προβλήματα λόγου και ομιλίας που παρουσίαζαν τα δίδυμα αγόρια μας, πράγμα που έγινε.

Ακολούθησε η διάγνωση και στη συνέχεια η πρόταση της θεραπείας, η οποία περιείχε πρόγραμμα συναντήσεων με ειδικές ασκήσεις, το οποίο αρχίσαμε να παρακολουθούμε στο επιστημονικό κέντρο και παράλληλα να εφαρμόζουμε και στο σπίτι, καθημερινά. Η θεραπεία κράτησε ενάμιση χρόνο, με αρκετά προβλήματα και άρνηση από την πλευρά του ενός παιδιού μου, που συχνά πυκνά δεν παρέλειπε να «σαμποτάρει» τη θεραπεία του. Άλλοτε με παραινέσεις, άλλοτε με πίεση, ο καιρός πέρασε και σήμερα το πρόβλημα έχει πλήρως αποκατασταθεί και ξεπεραστεί.

Ο όρος «μαθησιακές δυσκολίες» ταλαιπωρεί όλο και περισσότερα παιδιά και γονείς τα τελευταία χρόνια. Τόσο, που έχει εξελιχθεί σε «παιδική ασθένεια». Τις περισσότερες φορές τα προβλήματα είναι μικρότερα του βαρύγδουπου τίτλου τους −που αγχώνει ιδιαίτερα τις μαμάδες− καθότι καλύπτει ένα μεγάλο φάσμα δυσκολιών. Κοιτάζοντας πίσω, αναγνωρίζω ότι είχα αγχωθεί περισσότερο από όσο έπρεπε, όμως λίγο η αρνητική στάση του ενός μικρού στη θεραπεία, λίγο η προβολή των δικών μου ανησυχιών σχετικά με τα αίτια του προβλήματος, μεγέθυναν την κατάσταση. Αυτό, λοιπόν, που έχω να προτείνω σε μαμάδες και μπαμπάδες, που βρίσκονται σε ανάλογη θέση, είναι να ηρεμήσουν και να παρατηρήσουν τη βαθμιαία πρόοδο που συντελείται σε καθημερινή βάση. Οι στόχοι τους θα πρέπει να είναι μικροί, για να μπορέσουν να αντιληφθούν το μέγεθος του επιτεύγματος του παιδιού τους, μετά το πέρας της θεραπευτικής παρέμβασης.

Μόλις χθες, σε μια επίσκεψη σε φιλικό σπίτι, ένα αρκετά μεγαλύτερο παιδάκι έπαιζε και μιλούσε, «τρώγοντας» τα περισσότερα σύμφωνα από την ομιλία του. Ο γιος μου το παρακολουθούσε με μεγάλη προσοχή, για αρκετή ώρα. Κάποια στιγμή έσκυψε και μου είπε ψιθυριστά «έτσι μιλούσα κι εγώ μαμά;». Όταν του απάντησα θετικά, με αγκάλιασε και μου είπε: «Σ’ ευχαριστώ που με πήγες να μάθω να μιλάω ωραία!». Αισθάνθηκα χαρούμενη που επιτέλους μπόρεσε να αντιληφθεί πως βοηθήθηκε. Πιστεύω ότι κατανόησε πλέον ότι δεν παραβλέπαμε τα δάκρυα και την οδύνη του κάθε φορά που πηγαίναμε για λογοθεραπεία, κάνοντας ατελείωτες βόλτες πριν και μετά από κάθε επίσκεψη, ώστε να ηρεμήσει και να αισθανθεί ευδιάθετος, αλλά και πως κάναμε ό,τι ήταν δυνατόν για να λύσουμε εν ευθέτω χρόνω το πρόβλημα.

Κι ας μου λείπει καμιά φορά το «Μαμά είδα ένα κορικιάκι με κοδέλα μπε»! Για μένα, ήταν και τότε, είναι και τώρα ιδιαίτερα χαριτωμένος ο τρόπος που εκφράζεται!