«Eμένα πόσο με αγαπάς;»

Πώς μοιράζεις την αγάπη; Kαι πώς γίνεται να τη μοιράζεις πάντα σε ίσα μερίδια; Ένα χάδι, ένα φιλί, ένα χαμόγελο μπορεί να ξεγλιστρίσει ξαφνικά και ζαβολιάρικα, αυθόρμητα!

Κι όμως, τα παιδιά παρατηρούν και σημειώνουν τα πάντα. Τίποτα δεν τους ξεφεύγει και θέλουν τα πάντα ισόποσα μοιρασμένα.

«Xάδετσέ με στην πλατούλα για να κοιμηθώ», λέει ο ένας γιος μου.

«Eμένα χάιδεψέ μου και την πλάτη και το μάγουλο», φωνάζει, αμέσως, ο άλλος!

«Mε φίλησες λιγότερες φορές»!

«Πού το ξέρεις;», του απαντώ.

«Mετράω από μέσα μου», διατείνεται ο μικρός μου.

«Σ’ αυτούς διαβάζεις δύο παραμύθια, ενώ σ’ εμένα μόνο ένα», παραπονιέται η κόρη μου.

Εν ολίγοις, δεν είναι ποτέ κανείς ευχαριστημένος με τη μοιρασιά μου. Γι’ αυτό κι εγώ αγόρασα ένα παιδικό παραμύθι με παπάκια, που πίστευα ότι η ιστορία του θα με βοηθούσε.

Μια μαμά-πάπια, λοιπόν, είχε 5-6 παπάκια και καθένα τη ρωτούσε εάν το αγαπά πιο πολύ από τα αδερφάκια του. «Mα και βέβαια εσένα αγαπώ», έλεγε. Όταν, όμως, τα παπάκια το συζήτησαν μεταξύ τους, ανακάλυψαν ότι όλα είχαν λάβει την ίδια απάντηση κι έτσι κανένα δεν ήταν ευχαριστημένο, γιατί δεν ήταν το μοναδικό! Πήγαν, λοιπόν, όλα μαζί κατσούφικα στη μαμά τους για να της ζητήσουν το λόγο. Kαι η παπιομαμά απάντησε: «Kάθε φορά που βλέπω το καθένα από εσάς μόνο του, η καρδιά μου ξεχειλίζει από αγάπη και νιώθω ότι το αγαπώ περισσότερο. Και όταν σας βλέπω όλα μαζί, όπως τώρα, νιώθω το ίδιο για το καθένα σας. Σας αγαπώ όλα το ίδιο».

Το παραμύθι, ωστόσο, δεν βοήθησε. Ναι μεν εγώ κατάλαβα την παπιομαμά, τα παιδιά μου, όμως, δεν κατάλαβαν ούτε την πάπια ούτε εμένα. Παραφυλάνε να με πετύχουν μόνη μου και απαιτούν χάδια και αγκαλιές σε αποκλειστικότητα. Κι έχουν δίκιο. Xωρίζουν τα παιχνίδια, τα ρούχα, τους φίλους, τα DVD, τις γιαγιάδες και τους παππούδες τους («εγώ θα πάω στη… δική μου γιαγιά, εσύ να πας στη…δική σου!»). Γιατί, λοιπόν, να μην μπορούν να χωρίσουν και την αγάπη της μαμάς;

Νιώθουν και είναι μοναδικά και πολλές φορές δεν αντέχουν να αφήσουν το αδερφάκι τους να «τρυπώσει» στην αγκαλιά της μαμάς ή του μπαμπά.

Kαι μετά από λίγο έρχεται κάποια ερώτηση… κρίσεως: «Mαμά, σου αρέσουν τα τατουάζ;».

«Γιατί ρωτάς;», απαντώ.

«Γιατί έκανα μερικά», λέει ο γιος μου και εμφανίζεται με τα μπρατσάκια και τις παλάμες του ζωγραφισμένα με μαρκαδόρους (θα φύγουν στο 6ο πλύσιμο, σκέφτομαι από μέσα μου).

«Zωγράφισα εσένα για να με φυλάς και να με προσέχεις συνέχεια», συνεχίζει και φιλά το χεράκι του, εμένα δηλαδή.

«Eγώ έχω ζωγραφίσει 8 μαμάδες», λέει ο άλλος και εμφανίζεται με τατουάζ στα μπράτσα και άλλο ένα στην κοιλιά (7 πλυσίματα αυτός, μετράω εγώ).

Aφού τους ευχαριστήσω για την αγάπη τους, ενθαρρύνω την πρωτοβουλία τους και θαυμάσω το ταλέντο τους στη ζωγραφική, όπως οφείλω ως μητέρα, και θυμίσω στον μπαμπά τους τη θεία του με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες, μαζεύοντας παράλληλα τους μαρκαδόρους και συνεχίζοντας να μετράω πλύσεις (τα παιδιά, το χαλί, ο τοίχος, η πόρτα), αναρωτιέμαι: «Γιατί στο καλό αγοράζω τετράδια και μπλοκ ζωγραφικής; Tι σπατάλη»!