Η παιδική προσέγγιση της αρχαιότητας

Προερχόμαστε από έναν πλούσιο σε μύθους πολιτισμό και κατοικούμε σε μία χώρα-μουσείο.

Υπερήφανη γι’ αυτό, προσπαθώ να μεταδώσω και στα παιδιά μου το συναίσθημα, αλλά και την αγάπη για την ιστορία.

Οπότε, στη διάρκεια των θερινών διακοπών επισκεφθήκαμε δύο αρχαιολογικούς χώρους. Πήγαμε στους Δελφούς, όπου το κάθε παιδί αντίκρισε ένα διαφορετικό κομμάτι τους, ανάλογα με την κούραση και την γκρίνια του, οπότε θα πρέπει να ξαναπάμε, διότι σε στιγμές ξεκούρασης τσακώνονται ποιος είδε τα περισσότερα αρχαία! Βέβαια, φθάσαμε μέχρι την κορυφή, εκεί όπου ήταν χτισμένο το αρχαίο στάδιο, ασθμαίνοντας λόγω ανάβασης, ακολουθώντας τον ενθουσιώδη πιτσιρίκο μας, ο οποίος, φθάνοντας πρώτος και πριν προλάβουν να τον συγκρατήσουν οι φύλακες, μπήκε μέσα και άρχισε να τρέχει στον αρχαίο αγωνιστικό χώρο, συμπαρασύροντας και μερικά γιαπωνεζάκια να κάνουν το ίδιο. Αφού μας «έλουσαν» οι φύλακες, πήγαμε να δούμε και την πηγή όπου λουζόταν η Πυθία, πριν δώσει το χρησμό.

Εκεί δίπλα υπήρχε και ένα εικονοστάσι. Μέσα σε ένα μπουκάλι από σαμπουάν είχαν τοποθετήσει το λάδι για το καντήλι, όμως βλέποντάς το ο έτερος πιτσιρίκος αναφώνησε ενθουσιασμένος «Μαμά, έχουμε το ίδιο σαμπουάν με την Πυθία»! Έτσι, όταν τους ρωτούν πώς πέρασαν και τι είδαν στους Δελφούς, ο ένας λέει ότι κέρδισε στο τρέξιμο κάτι γιαπωνεζάκια και ο άλλος διαφημίζει το σαμπουάν της Πυθίας!

Στην Κρήτη ενθουσιάστηκαν από τις διηγήσεις για το παλάτι του Μίνωα και τον Μινώταυρο. Όλοι εσείς που έχετε αγόρια αντιλαμβάνεστε τη γοητεία που ασκεί κάθε θηρίο-τέρας στην ψυχοσύνθεσή τους ή αν έχετε κοριτσάκια καταλαβαίνετε τι συνεπάγεται ο όρος «παλάτι-θρόνος». Αρνήθηκαν σύσσωμοι να δεχθούν ότι αυτό το «μικρό καθισματάκι με το βαθούλωμα» ανήκε κάποτε στον βασιλιά της Κνωσού. Το μυαλό τους είχε πλάσει ένα διαφορετικό τοπίο και αυτό που έβλεπαν υστερούσε… Οπότε ενώθηκαν σε κοινό μέτωπο και άνοιξαν πυρ! «Πού είναι ο Μίνωας; Ο Μινώταυρος; Ο Θησέας;». «Θα δούμε τίποτα άλλο εκτός από τις αρχαίες πέτρες και τις κολόνες; Κάποιον ιππότη, την Αριάδνη ίσως;», ρώτησε η ρομαντική κόρη μου. «Μα παιδιά, αυτό είναι παρελθόν· ο αρχαίος μινωικός πολιτισμός. Οι πέτρες μάς λένε την ιστορία του», είπα. Και ήρθε η πληρωμένη απάντηση: «Κάτσε να την ακούσεις τότε και μας τη λες αργότερα, γιατί εμείς πάμε για μπάνιο!», και απομακρύνθηκαν συγχυσμένοι! «Θα χρειαστεί να ξαναέρθουμε κι εδώ σε μερικά χρόνια», είπα. «Ούτε να το συζητάς», άκουσα την κόρη μου να λέει.

Μα είναι δυνατόν; Μπορούν τα παιδιά μας να μην εκτιμούν τον πολιτισμό μας; Στην αρχή πανικοβλήθηκα, όμως μετά μου ήρθε στο μυαλό η εξής σκέψη: παρά το γεγονός ότι τα παιδιά δεν εκτιμούν με τον τρόπο που θα θέλαμε τις αρχαιότητες, είναι τα ίδια παιδιά που με την εξέλιξη της τεχνολογίας και τη μόρφωση που αποκτούν βρίσκονται σε θέση να αναπαραστήσουν την αρχαιότητα πολύ καλύτερα απ’ ό,τι οι παλιοί αρχαιολόγοι και πραγματικά να κάνουν όλο τον κόσμο να θαυμάσει κάτι πέρα από μερικές όμορφες πέτρες στα νησιά μας. Έτσι παρηγορήθηκα, γιατί διαπίστωσα ότι η πραγματική αξία δεν ήταν εκείνη την ώρα, μέσα στη ζέστη, να καθίσουν και να με ακούσουν, αλλά μεγαλώνοντας και αφού τους προσφέρω καλλιέργεια και μόρφωση, να έρθει η μέρα που με υπερηφάνεια θα τα κοιτάζω να προοδεύουν και να βάζουν άλλο ένα λιθαράκι στον πολιτισμό μας!