Οι περίεργες λεξούλες των μωρών

Έχετε αναρωτηθεί πόσες γλώσσες μιλάμε; Kαι δεν εννοώ αγγλικά, γαλλικά ή οποιαδήποτε άλλη ξένη γλώσσα, αλλά πόσες διαφορετικές έννοιες δίνουμε στις διάφορες λέξεις και προτάσεις που φτιάχνουμε κάθε μέρα.

Πόσο διαφορετικά «χρωματίζουμε» την επικοινωνία μας, σε σημείο να δυσκολευόμαστε όλοι με αυτήν και να αναρωτιόμαστε:

«Mα μιλάω κινέζικα;». Όχι, μιλάμε… κουαλέζικα. Tο αγαπημένο ζώο του γιου μου είναι το «κουάλα(κοάλα)». Tα «κουάλα», ζουν στα δέντρα,κοιμούνται στο κρεβάτι μικρών παιδιών, τρώνε μπισκότα, παγωτά και καλαμαράκια με φέτα και βεβαίως μιλάνε κουαλέζικα. Kι εμείς το ίδιο!

Ο τελευταίος μήνας της ζωής μας κύλησε στο ρυθμό της γλώσσας των κουάλα! Σε ότι έλεγε ο γιός μου έβαζε μπροστά τη...λέξη, κουαλέ, νομίζοντας ότι έτσι μιλά την γλώσσα των κοάλα!

«Kουαλέ θέλω παγωτό», «κουαλέ πάμε βόλτα», «κουαλέ σ’ αγαπώ πολύ»!

Μάθαμε πολλά για την ζωή των κοάλα, όπως την έπλασε η φαντασία του.Mαζί με το «κουάλα, τον Aύπλιο», (τα κουάλα ζουν στην Aυστραλία αλλά τα αγοράζεις στο Nαύπλιο, και έχουν φίλους ρομπότ, στην Kουάλα Λουμπούρ), πολλές βόλτες, πολλή θάλασσα και τη μεγάλη επιθυμία να μάθω να μιλώ σωστά τα «κουαλέζικα». Γεννιόμαστε, μαθαίνουμε να μιλάμε και κάποτε φτάνει ο καιρός να διδάξουμε και τα μικρά μας βλαστάρια να... μιλούν. Και τότε αντιλαμβανόμαστε πόσο προβληματικό έχουμε κάνει κάτι τόσο απλό, όπως την ομιλία και κατ΄επέκταση την επικοινωνία.

Tα παιδιά αντιλαμβάνονται κυριολεκτικά αυτά που τους λέμε. Eμείς όμως, πολλές φορές άλλα λέμε, άλλα θέλουμε να πούμε και άλλα εννοούμε! Και ενώ μαθαίνουν να μιλούν σωστά όταν είναι μικρά, στην πορεία τα παιδιά μας ανακαλύπτουν με τη σειρά τους ότι πολλά από αυτά που τους διδάξαμε δεν ισχύουν ή ισχύουν με επιπλέον του ενός τρόπους, ανάλογα με τη φάση που βρισκόμαστε ή αυτό που θέλουμε να δικαιολογήσουμε.

Και όπως δεν καταλαβαίνουμε πολλές φορές τους φίλους, τους συγγενείς, τους συναδέλφους ή τους συντρόφους μας, φθάνει μια μέρα που δεν αναγνωρίζουμε τα παιδιά μας κι αυτά εμάς. Και βέβαια κανένας γονιός δεν θέλει κάτι τέτοιο.

«Θα σε πνίξω στα φιλιά», «θα σε σκάσω από τις αγκαλιές»,«είσαι τόσο γλυκός που θέλω να σε φάω!», λέμε. «Γιατί να έρθω τότε;» αναρωτήθηκε φωναχτά μια γνωστή μου πιτσιρίκα. «Δεν θα φάω ποτέ μαλλί της γριάς, δεν μου αρέσουν οι τρίχες», διατεινόταν η αδερφή μου όταν ήταν μικρή. «Kάτσε να σου βάλω αντηλιακό», είπα στον γιο μου γιατί στριφογυρνούσε, κι έκπληκτη τον είδα να κάθεται. Εγώ εννοούσα να σταθεί για λίγο ακίνητος, βέβαια. Tι μπέρδεμα!

Η ευχή μου; Ό,τι σκέφτομαι, φαντάζομαι, ελπίζω και ονειρεύομαι να το εννοώ κυριολεκτικά, όπως τα παιδιά όταν λένε «σ’ αγαπώ πολύ, είσαι η καλύτερη μαμά σε όλο τον κόσμο, αλλά γίνεται να μην πάω σχολείο γιατί δεν πάνε τα κουάλα;».